Σήμερα η ιστορία μας αφορά κάτι που λόγω των γιορτινών ημερών που έρχονται είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Όταν ακούμε τη λέξη Πολιτισμό σκεφτόμαστε αυτομάτως, την Τέχνη σε όλες της τις μορφές, αν το πάμε λίγο παρακάτω ο Πολιτισμός του Φαγητού, του Ποτού, της Μόδας, της Ιστορίας, της καλής Συμπεριφοράς. Ο Πολιτισμός είναι μια τεράστια σφαίρα που θα ήταν καλό να συμπεριλάβει το πως συμπεριφέρονται στους λιγότερο προνομιούχους οι άνθρωποι, που με έναν τρόπο τους ήρθαν τα πράγματα πιο γενναιόδωρα στη Ζωή.
Η ανάγκη να συνδράμεις στο συνάνθρωπο είναι κομμάτι μιας κουλτούρας που υπήρχε πάντα μέσα μας. Σιγά σιγά βέβαια το Εγώ έγινε περισσότερο υπερφίαλο, περισσότερο κενόδοξο και αυτό το κομμάτι της προσφοράς άρχισε να φθίνει. Ευτυχώς και σε πείσμα των καιρών υπάρχουν ακόμα κάποιοι πιστοί στους ανθρώπους που προσφέρουν χρόνο, κόπο, έγνοια, χρήμα, αγάπη, βοήθεια, έργο. Δε θα εξετάσουμε τα κίνητρα. Προσωπικά θεωρώ πως είναι μείζονος σημασίας. Σημασία έχει πως προσπαθούν με όσα μέσα διαθέτουν να προσφέρουν ως μικροί ευεργέτες από το περίσσευμα της ψυχής τους. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Η προγιαγιά μου έλεγε πρώτα θα φροντίσω το φαγητό των ανθρώπων και μετά θα σκεφτώ τον εαυτό μου. Και αυτό με κάποιο τρόπο το σύμπαν το αφουγράζεται και συνήθως το γυρίζει στο πολλαπλάσιο.
Στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν πολλοί σύλλογοι, σωματεία, ιδιωτικοί φορείς που έρχονται ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί να καλύψουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες συνανθρώπων που δεν έχουν τα απαραίτητα. Κάποιοι από αυτούς έχουν πολλά χρόνια ζωής, αποδεικνύοντας την ανάγκη για υποστήριξη σε πολλές στιγμές ιστορικής κρίσης, όπως για παράδειγμα η Φιλόπτωχος Αδελφότητα Κυριών που ιδρύθηκε το 1873 φροντίζοντας άπορους αλλά και υποστηρίζοντας σιωπηλά το Μακεδονικό Αγώνα και μετά τα χρόνια της Προσφυγιάς. Το έργο της φτάνει μέχρι σήμερα ακούραστο και συνεχές.
Μεγάλη είναι και η συνδρομή κάποιων σωματείων καλύπτοντας κενά του δημοσίου, ειδικά στον ιατρικό τομέα, ξεπερνώντας αγκυλώσεις και καθυστερήσεις. Αυτό που κάνουν όλοι όσοι συμμετέχουν δεν είναι αυτονόητο και σε καμία περίπτωση αμελητέο. Κάποια χρόνια πριν σε συζήτηση είχε ακουστεί, πως με αυτό τον τρόπο καθησυχάζουμε τη συνείδησή μας και νιώθουμε λίγο πιο ήρεμοι για αυτά που έχουμε σε σχέση με κάποιους άλλους ανθρώπους. Ίσως! Από την άλλη όμως που είναι το κακό να μπορείς να μπαίνεις μπροστά, να βλέπεις τις παθογένειες και με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις που διαθέτεις κάπως να διορθώνεις τα πράγματα.
Μια κοινωνία αν θέλει να λέγεται πολιτισμένη πρέπει να σκεφτεί πως συμπεριφέρεται στους ανθρώπους της. Σε εκείνους που σε κάποια φάση της ζωής τους μπορεί να βρέθηκαν σε δεινή θέση, σε εκείνους που δεν έχασαν την αξιοπρέπεια τους, δεν κλάφτηκαν αλλά έχουν ανάγκη βοήθειας, σε εκείνους που ένα παιχνίδι της μοίρας έφερε τη ζωή τους τα πάνω κάτω. Το να βοηθάς σημαίνει πως αγαπάς. Το να αγαπάς σημαίνει πως έχεις περίσσευμα να προσφέρεις. Το να βγαίνεις από το Εγώ σου κάνοντάς το έστω και πρόσκαιρα Εμείς, μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχει.
Μέσα στο πέρασμα του Χρόνου η ανάγκη της προσφοράς και της βοήθειας γίνεται εντονότερη ανάλογα με τις συνθήκες. Το αίσθημα πως ανήκεις σε ένα σύνολο που μπορεί να κάνει τη διαφορά με μια μικρή πράξη σε κάνει να νιώθεις προς στιγμήν περισσότερο Άνθρωπος με μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη. Αυτές τις μέρες λοιπόν μέσα στο φως και τη χαρά θα ήταν εύκολο για μια στιγμή να σκεφτούμε πως μικρές πράξεις σύμπραξης και συμπάθειας μπορούν να φέρουν ένα μεγάλο αποτέλεσμα. Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου