Μια αιώνια σχέση

  

    

  Σήμερα θα ξεκινήσουμε την ιστορία μας με ευχές. Καλό Μήνα, Καλή Εβδομάδα και καλημέρα σε όλους. Εκφράσεις που σιγά σιγά τις ξεχνάμε ή θεωρούμε πως είναι χάσιμο χρόνου.

Το έργο της φωτογραφίας είναι ένας πίνακας του Αλέξη Ακριθάκη (1939-1994) και βρίσκεται στο ΜΟMus - Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Η σημερινή ιστορία θα έχει σχέση με το Χρόνο. Είναι τόσο σχετική για τον καθένα η σχέση του, τόσο διαφορετικός ο τρόπος που τον προσεγγίζει, τον υπολογίζει, τον εκμεταλλεύεται ή τον ξοδεύει. 

Ο Πλάτωνας είναι ο πρώτος σημαντικός φιλόσοφος που στο πλαίσιο του μύθου της δημιουργίας του κόσμου που παρουσιάζει στον Τίμαιο, δίνει τον ορισμό του χρόνου. Είναι λοιπόν το είδωλο της αιωνιότητας, δεν είναι ποτέ το ίδιο και διαφοροποιείται κάθε φορά ανάλογα με τα αισθητά πράγματα που υπάρχουν γύρω. Ο Χρόνος είναι νοητός αλλά μπορεί να γίνει και κάτι αισθητικό ανάλογα με τον τρόπο που τον αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος. Ας μην ξεχνάμε πως τα μόνα πλάσματα στη γη που έχουν αίσθηση του χρόνου είναι οι άνθρωποι. Τους προσδιορίζει από τη μέρα που γεννιούνται ως τη μέρα που δε θα υπάρχουν. Ο Χρόνος είναι κινητός αλλά δεν κινείται, είναι ευμετάβλητος αλλά και εξαιρετικά μεταβλητός. Είναι ένα είδωλο που δίνει την ψευδαίσθηση πως είναι αληθινό αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Είναι ατελείωτος αλλά και πεπερασμένος. Ο Πλάτωνας θεωρεί πως γεννήθηκε με το Σύμπαν. Ο Αριστοτέλης από την άλλη θεωρεί πως αν συνέβηκε όντως αυτό θα πρέπει να υπήρχε μια άχρονη στιγμή ( δηλαδή να μην υπήρξε Χρόνος κάπου κάποτε έστω και για λίγο, πράγμα όμως αδύνατο κατά τη γνώμη του).

Μέσα στην Ιστορία πολλοί φιλόσοφοι έψαξαν το νόημα του. Ο καθένας πρόσθεσε κάτι. Ο Πλάτωνας θεωρεί πως είναι αιώνιος σε ένα αδιάκοπο ρεύμα αλλαγής, ο Αριστοτέλης θεωρεί πως είναι ένας αριθμός που κινείται ανάμεσα στο πριν και το μετά, ο Αυγουστίνος έλεγε πως νιώθουμε την αίσθηση του Χρόνου και ενώ καταλαβαίνουμε την εμπειρία δεν μπορούμε να την περιγράψουμε με σαφήνεια. Ο Πλωτίνος θεώρησε πως υπάρχει η ψυχική δραστηριότητα του Χρόνου, και  ο Χάιμ έθεσε τη σχετικότητα του Χρόνου μέσα στο ταυτόχρονο, αυτό που λέμε Στιγμή. 

Όσο περίπλοκα, δυσνόητα ή κουραστικά μπορούν αν είναι όλα αυτά, στο τέλος θα μπορούσαν να έχουν μια χροιά αφύπνισης. Αντί για αυτό αποφασίσαμε ως είδος να λειτουργήσουμε σα να μη μας αγγίζει, σα να μη μας αφορά, σα να ελέγχουμε τα πάντα, σα να μας ανήκει το σύμπαν και τα μέρη του.  Άλλωστε συνήθως ότι δεν καταλαβαίνουμε το απωθούμε ή το αφορίζουμε. Ο Χρόνος όμως δεν είναι ατελείωτος, είναι άπιαστος, δεν ανήκει σε κανένα, ήταν εδώ πριν από τον καθένα μας, συμπορεύεται μαζί μας και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από εμάς. Οπότε ίσως θα ήταν σκόπιμο αναλογιζόμενοι αυτό να κάνουμε μια παύση. Ακούγεται λίγο ειρωνικό να κάνεις παύση σε κάτι που δε σταματά να κινείται αλλά η σκέψη πως δεν ορίζουμε τίποτα αλλά κινούμαστε μέσα σε ένα ρεύμα που μας πηγαίνει εκείνο εκεί που επιθυμεί, ίσως μας κάνει να εκτιμήσουμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και να επαναπροσδιοριστούμε με έναν τρόπο. Ίσως καταφέρουμε να εκτιμήσουμε περισσότερο το λόγο για τον οποίο βρεθήκαμε αυτή τη στιγμή, σε αυτό κομμάτι γης, με αυτά τα στοχεία. Ίσως ή μπορεί και όχι!