Ειδυλιακό τοπίο σε μια όμορφη γωνιά της Ευρώπης που πολλοί από μας θα ήθελαν να είχαν τη δυνατότητα να μετακομίσουν, αφήνοντας πίσω την ένταση και την πίεση της καθημερινότητας. Ένα κομμάτι γης πολιτισμένο, καθαρό, ήρεμο, ειδυλιακό.
Όλα σωστά! Εδώ και πολλές μέρες όμως γυρίζει στο κεφάλι μου αυτή η έξαρση της βίας που υπάρχει έντονη παντού. Πάντα σκεφτόμουν γιατί ξαφνικά τα τελευταία χρόνια η έντασή της είναι πιο σφοδρή, πιο σαρρωτική. Σίγουρα φταίει το γεγονός της γρήγορης διασποράς των ειδήσεων μέσω των μέσων είτε κοινωνικής δικτύωσης ( που πια είναι περισσότερο μέσα ενημέρωσης) είτε των ίδιων των μέσων ενημέρωσης. Δεν ακούς τίποτα άλλο από δυσάρεστα πράγματα που γεμίζουν φόβο και σκοτούρα το μυαλό, δημιουργώντας στρες και αγωνία για το αύριο. Γίνεσαι πιο υποψιασμένος, παύεις να είσαι χαλαρός, είσαι συνεχώς τσιτωμένος, σχεδόν παρανοϊκά προσέχεις τα πάντα. Το κακό παραμονεύει παντού. Καμία σχέση με την εικόνα μας και αυτό το τόσο όμορφο μέρος στην Αυστρία. Η μικρή μας Γη χωρίζεται σε δυο μέρη στον πολιτισμένο κόσμο (που τελικώς δεν είναι και τόσο) και στον λιγότερο πολιτισμένο που βρίσκεται συνεχώς σε μια ένταση και σε μια εμπόλεμη κατάσταση. Παιχνίδια εξουσίας!
Με αφορμή ένα άρθρο που αναφέρεται στο έργο που θα ανέβει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Αθήνα στις 5 Δεκεμβρίου της Σάρα Κέιν σκέφτηκα πως θα είχε ενδιαφέρον να προσεγγίσω αυτή την ανάγκη των καλλιτεχνών για ένα είδους αφύπνισης και αποτύπωσης μιας πολύ ζοφερής πραγματικότητας. Άλλωστε η δουλειά του θεάτρου αυτή είναι, να παίρνει μια φέτα ζωής και την μεταφέρει ώστε το κοινό να έχει τη δυνατότητα του καθρεφτίσματος. Το έργο λέγεται CLEANSED στα ελληνικά Καθαροί ξανά. Σύμφωνα με το σημείωμα της παράστασης, αποτελεί ένα σήμα κινδύνου για όλα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία μέσω της εξουσίας με τη χρήση βίας. Η ανθρώπινη βούληση παύει να έχει αξία και καταστέλλεται. Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όταν ο ένας δε θέλει κάτι που θέλει κάποιος, ο άλλος θα φροντίσει με όποιο τρόπο μπορεί να τον χειραγωγήσει, να τον γονατίσει για να γίνει το δικό του. Το έργο είναι εξαιρετικά σκληρό, σχεδόν απάνθρωπο, ένας άθλος για τους συντελεστές, αλλά ο σκοπός της αντισυμβατικής συγγραφέας του ήταν να καταλήξει πως πάνω από όλα μπορεί να κερδίσει στο τέλος η αγάπη τη βία, η αγάπη που την ευαγγελίζονται όλοι αλλά κανείς δεν προσπαθεί αρκετά για αυτήν.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και ένα πλήθος άλλων παραστάσεων που θέλουν ίσως να λειτουργήσουν ως ξυπνητήρι στη συνείδηση των ανθρώπων που "πολιτισμένου"δυτικού κόσμου πως η Ιστορία κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται. Πως αυτός ο αγώνας για επικράτηση και εξουσία γίνεται τελικά μια επανάληψη χωρίς τέλος. Ο Χατζηδάκις έλεγε "πως όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει".
Αναρρωτήθηκα όμως γιατί θα πρέπει να αφήσω το τέρας να εμφανίζεται παντού. Στην καθημερινότητα ξέρεις πως θα πρέπει να είσαι προσεκτικός, ακούς τις ειδήσεις και σε πιάνει το στομάχι σου, η Τέχνη ακολουθεί τη Ζωή κατά πόδας ενώ παλαιότερα την προλάβαινε. Θέλω λοιπόν να θέσω κάποια ερωτήματα που θα μπορούσαν να είναι εύλογα. Μήπως τελικά όλη αυτή η προβολή της βίας έχει το αντίθετο αποτέλεσμα; Μήπως τελικά έχοντας τόση επαφή καταλήξουμε να έχουμε μια θεωρητική άποψη για τα πράγματα καθισμένοι αναπαυτικά σε ένα κάθισμα ή στον καναπέ, χωρίς να έχουμε ουσιαστική γνώμη. Μήπως τελικώς εφησυχάσουμε μέσα στο φόβο και θεωρήσουμε όλη αυτή τη βία κάτι δεδομένο; Γιατί καλά και ντε θα πρέπει να υπάρχει πάντα κάποιος που θα νιώθει ικανός να ασκεί εξουσία επάνω στους άλλους; Γιατί οι πολλοί δεν απομονώνουν αυτούς τους λίγους αλλά τους δίνουν βήμα να ανθίζουν κατά καιρούς; Ας μην ξεχνάμε πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος προγραμματίζεται αναλόγως με αυτά που λαμβάνει θετικά ή αρνητικά, οπότε μπορούμε να είμαστε κύριοι των επιλογών μας.
Θα ήθελα να μπορώ να έχω στιγμές που επιλέγω να βλέπω τη λίμνη της φωτογραφίας κατά προτίμηση ζωντανά, χωρίς ενοχή και χωρίς να χρειάζεται να δίνω λογαριασμό σε κάποιους που θέλουν να λέγονται σωτήρες και θα με βάλουν στο σωστό δρόμο νουθετώντας με!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου